Τον τελευταίο καιρό παρακολουθώ, έντρομος και εγώ όπως τόσοι άλλοι, την κυβέρνησή σου να πελαγοδρομεί και εσύ ως «θιασάχης» να επιμένεις να βλέπεις αυτή τη χώρα ως θίασο με ξύλινα στρατιωτάκια. Με άνωθεν διαταγές όμως και με υπουργικά διαγγέλματα δεν κυβερνάς. Απλά με εκνευρίζεις. Γιατί σε όλα αυτά που μου ζητάς να κάνω για την αγαπημένη μου πατρίδα δεν υπάρχει ίχνος οράματος και ελπίδας για το μέλλον. Κόψε μου τον μισό μισθό δεν αντιλέγω. Αύξησε μου και τους φόρους. Θα το πουλήσω το παλιάμπελο και θα τα βγάλω πέρα. Αλλά θέλω να δώ σχέδιο εξόδου απο την κρίση. Και ανθρώπους ικανούς να διαχειριστούν την επόμενη μου μέρα. Και τέτοιους δεν έχεις δίπλα σου που να χτυπιέσαι κάτω. Ντελάλης καλός γίνηκες και εσύ ακριβής πραμάτειας. Μόνο που το εμπόρευμά σου αποδείχτηκε στο τέλος σκάρτο.
Όταν πρωτοήρθες, δεν σου κρύβω, πως σε ζήλεψα και λίγο. Γυμνασμένος, «φιτ» με οικολογικές ανησυχίες και κοσμοπολίτικες συνήθειες. Δεν μάσησες, μάλιστα, να πιάσεις και την σκούπα και στο ποδήλατο να ανέβεις, δείχνοντας μου μια αλλιώτικη και πιο ελπιδοφόρα εικόνα απ’ το δικό σου το σινάφι. Μην κοιτάς αυτούς που σε λοιδώρησαν για αυτές σου τις κινήσεις. Μπουχέσες με τρία μπαλονάκια είναι αυτοί. Παχύδερμοι τεμπελχανάδες. Και σαν τα μούτρα τους ποτέ μου δεν θέλησα να γίνω. Και τι συνάντησες μπροστά σου; Πολίτες μαλθακούς, αγύμναστους και με λίγο φούιτ στις ρόδες της ζωής τους. Με βρώμικες και αργόμισθες συνήθειες και εθνικιστικες ανησυχίες. Το άσπρο με το μαύρο, δηλαδή, κλήθηκαν να συνεργαστούνε και ξεχάσαμε μες στην πρεμούρα μας πως γκρί δίνει το ανακάτεμά τους. Γκρίζα ζωή φτιάξαμε λοιπόν και όσο κανείς μας δεν λέει να κάνει βήμα πίσω, εμείς στο μαύρο θα επιμένουμε και εσύ μονάχα το λευκό θα έχεις στο μυαλό σου. Μην ξεχνάς όμως πως υπάρχουν και άλλα χρώματα στους ιριδισμούς ενός ουράνιου τόξου. Και μετά την καταιγίδα της ανέλπιστης της κρίσης αυτό περιμένουμε για να καταλάβουμε το πολυπόθητο της τέλος.
Σου ζητάω, λοιπόν, με το θάρρος που μου δίνει του ελεύθερου πολίτη η παρρησία, να μην επιμένεις να αδικείς τον εαυτό σου, επιτρέποντας στους συμβουλάτορες σου να σε οδηγούν με την ακρίβεια του Ευκλείδη, στον ψόγο του μέλλοντα του χρόνου. Kαι αν εσένα δεν σε νοιάζει αυτός ,εμένα με ενδιαφέρει. Γιατί οι επόμενες γενιές δεν ψέγουν μοναχά τους αρχηγούς αλλά και τους πολεμιστές του. Και εμένα με έχεις παροπλισμένο εδώ και καιρό να παρακολουθώ τις αλχημείες των υπουργών σου, προσπαθώντας οι δόλιοι να φτιάξουνε την Φιλοσοφική την Λίθο. Ξέρεις σε ποιά αναφέρομαι. Σε αυτήν τη μαγική ουσία που αφήνει ανέγγιχτους τους αριθμούς των δημοσίων υπαλλήλων και μειώνει ταυτόχρονα και τα ελλείματα του δημοσίου. Στην ουσία αυτή που επαίρεται πως με μικροδιευθετήσεις και διαχειριστικές πρακτικές θυρωρού πολυκατοικίας θα διώξει τα μισητά τελώνια των αγορών από την καθημερινότητά μου.
Και εγώ ανήμπορος, στέκομαι τιμωρία στο ένα πόδι, εκεί στην γωνιά που μ’ έβαλες, δίχως να μπορώ να επέμβω. Δημοψηφίσματα δεν θες. Ανακλήσεις σπιθαμιαίων υπουργών και βουλευτών δεν διανοήθηκες ποτέ σου να θεσπίσεις. Τα γιαούρτια σας έπεσαν και αυτά βαριά και ξαμολύσατε τις μωρές σας τις παρθένες να μου φτιάξουν τύψεις για το αντιδημοκρατικό τους ρίξιμο. Οι δημοσκοπήσεις από καιρό φτιάχνονται στα γνωστά χαλκεία. Οι εκλογές, τέλος, φαντάζουν μακρινές.
Τί θα γίνει λοιπόν; Σκοπεύεις να καταδεχτείς στην πόρτα μου να έρθεις και να ακούσεις τι έχω να σου πω; Δεν σε θέλω πια στις πρόχειρες τις λαϊκές που σου στήνουν τα κομματικά σου ιερατεία και πουλάνε στα πανέρια τους γονυκλίσιες, χαριεντίσματα και λοιπές δημόσιες σχέσεις. Στις αγορές του δήμου απαιτώ να ‘ρθεις. Εκεί σε περιμένω, αγαπητέ πρωθυπουργέ, και εκεί σκοπεύω να στα ψάλω.
Μέχρι τότε σου ζητάω μονάχα να κάνεις ξεσκατάρισμα στους κόλπους σου. Mην επιτρέπεις άλλο στους σύγχρονους Φαέθωνες αυτής της χώρας να καβαλάνε χωρίς αιδώ το άρμα σου και να καμώνονται τους ικανούς ηγήτορες. Διώξε τα γνωστά βλαχαδερά, που μπήκαν στην πολιτική σκυφτοί επαίτες και βγαίνουν γαλαζοαίματοι με τεντωμένο τον αυχένα. Αποθάρρυνε τον ηλίθιο, έστω και αν είναι γόνος απο μεγάλο σόι, και πες του οτι οι κατωφέρειες της πολιτικής δεν είναι σαν τα ρέματα που κάνει rafting με τις χαζοχαρούμενες παρέες του. Πες και στον γιο ή στην κόρη του πιστού σου του συμβούλου, που θέλει και αυτός καριέρα να κάνει στης πολιτικής την πλάτη, ότι απλά δεν το ‘χει.
Δυσκόλεψαν οι καιροί και δεν επιτρέπουν πια σε πρίγκιπες και παπουτσωμένους γάτους να ζούν τον μύθο τους στης πολιτικής τις απόκρημνες τις ράχες. Εξόρμηση κάνε σε όλες τις γωνιές αυτης της χώρας. Σταμάτα. Δεν μιλάω για χειραψίες, κομματικά πανηγυράκια, κομματικούς λακέδες στην πρώτη την σειρά να σε καλωσορίζουν και άλλα τέτοια παρόμοια φαιδρά που συνήθεια σου έγιναν και δεν λές να ξεκολήσεις. Ξεκόλα πια. Πέρασαν ανεπιστρεπτί οι ανέφελοι καιροί της πολιτικής της σαχλαμάρας. Σήμερα ο τόπος άλλη εξόρμηση χρειάζεται απο σένα. Ένα ψάξιμο καινούριο του Διογένη. Μόνο που αντί για φως θα ψάξεις για ανθρώπους. Ικανούς να σκέφτονται, να γοητεύουν με το θάρρος τους της γνώμης τα πλανεμένα πλήθη και να μπορούν να φτιάχνουν σχέδια και να τα κάνουν πράξη.
Και μην επιτρέψεις, τέλος, στις θλιβερές τις συντεχνίες αυτής της χώρας να μονοπωλούν την προσοχή μας. Βλέπω μέρες τώρα τους τηλεοπτικούς τους πρυτάνεις, τους επιφορτισμένους από τα σημεία των δικών μας των καιρών να μοιράζουνε τον δημόσιο τον λόγο, να επιμένουν μοναχά σε αυτές να απευθύνουν το «τις αγορεύειν βούλεται». Μόνο που, αγαπητέ πρωθυπουργέ, οι συντεχνίες έπαψαν πια να με ενδιαφέρουν. Έκοψα, βλέπεις, και τα μεσημεριανά και σταμάτησαν οι εθισμοί της διαχρονικής μου της ευτέλειας.
Πάρε απο το χέρι τον άνεργο, τον νέο επιστήμονα, τον απελπισμένο πατέρα με παιδιά, τον απεγνωσμένο βιοτέχνη και δώστους διέξοδο και προοπτική. Και, κυρίως, φτιάξτους ένα δίχτυ αλληλεγγύης για να πάψουν να κοιτάνε έντρομοι προς τα κάτω καθώς ισορροπούν στο σχοινί της δικής σας κρίσης. Γράψε τα οργανωμένα συμφεροντα εκεί που όλοι εμείς οι άντρες ξέρουμε να καταγράφουμε τους λιμοκοντόρους της ζωής μας και στείλτους στο διάολο. Εκεί τους πρέπει. Και αν κάποιοι σε ψέξουνε για αντιδημοκρατικές συνήθειες πες τους ότι Δημοκρατία δεν λογίζεται να τρώνε μια ζωή τα ίδια και τα ίδια τα λαμόγια και ο πολυάνθρωπος κοσμάκης να στέκεται να τους κοιτά, με τα σάλια του να τρέχουν. Αυτό είναι φαιδρότητα. Καμιά σχέση με ανθρώπων Πολιτεία.
Αγαπητέ πρωθυπουργέ, βαρέθηκα εν ολίγοις. Σου το λέω όσο πιο απλά μπορώ. Όσο πιο ανώδυνα μου επιτρέπεται από τους καλούς μου τρόπους. Βαρέθηκα να μην ξέρω το αύριο τι θα μου ξημερώσει. Βαρέθηκα να ακούω την θειά μου να με ρωτάει συνεχώς για το τραπεζικό της βιός, αν πρέπει να το κρύψει στην ντουλάπα. Βαρέθηκα να μην μου λέει κανείς τι πρόκειται να γίνει. Βαρέθηκα να βλέπω το μισό το υπουργικό σου το συμβούλιο να με περνάει για ηλίθιο και με πρακτικές παιδικής χαράς να προσπαθεί να αντιμετωπίσει τους σκληρούς βαρυποινίτες των διεθνών των οίκων. Κυρίως, όμως, βαρέθηκα να βλέπω τους εταίρους μου και τις αγορές τους να μου κουνάνε το δάχτυλο επιτακτικά και να με συμβουλεύουν.
Για ένα πήδημα της ανέφελης της νιότης μου, στης ανοχής τους οίκους τους, δεν λογαριάζω δερβέναγα στην κούτρα μου να βάλω, ούτε τις εταίρες τους αλλά ούτε και τις συν αυτώ τσατσάδες. Αυτά είναι τα νέα μου γιε του Ανδρέα. Να σου θυμίσω απλώς ότι ζω ακόμα. Και επικήδειο δεν πρόκειται να επιτρέψω σε κανέναν από εσάς να μου απαγγείλει πριν την καθορισμένη ώρα.
Του Τάσου Φούντογλου
*Ο Τάσος Φούντογλου είναι ειδικευόμενος νεφρολόγος στο Γενικό Νοσοκομείο της Πτολεμαΐδας
