Ας προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε με τον πιο απλό τρόπο το τι συνέβη στη συνάντηση Μέρκελ-Σαρκοζί. Αυτό που θα πούμε με μια φράση είναι οτι οι 2 "ισχυροί¨της ΕΕ απλά κύρηξαν οικονομικό πόλεμο εξόντωσης στους αδύνατους κρίκους της Ευρωζώνης.Παριστάνοντας τους ανήξερους μίλησαν για τους αδύναμους και την Ελλάδα με τους γνωστούς όρους των απροσαρμοστων, απείθαρχων και ανοικοκύρευτων λαών, που πρέπει να βαλουν πρώτα ταξη στο σπίτι τους και μετά να τολμήσουν να μιλήσουν για βοήθεια στους Γαλλογερμανούς...Φυσικά για τις ευθύνες που έχουν οι ίδιοι τόσο στη δημιουργία του προβλήματος, όσο και στην αντιμετώπισή του έκαναν τον χαζό.
Μίλησαν ακόμη για "χρυσό κανόνα", ταβάνι στα ελλειμματα, ισοσκελισμένους προυπολογισμούς, ακόμη και για ποινές σε όποιον δεν καταφέρνει να ανταποκριθεί.Κακά μαντάτα...
Η Μέρκελ μένοντας στη γνωστή σκληρή και λάθος γραμμή που ακολουθεί η Γερμανία δεν θέλησε να ακούσει καν για Ευρωομόλογο, ενω δίπλα της σύρθηκε και ο Σαρκοζί. Και σε ότι αφορά τα στενα βραχυπρόθεσμα συμφέροντά τους μπορεί κανείς να πει πως δεν έκαναν άσχημα. Για ποιο λόγο η Γερμανία να δεχτεί να συμμετέχει στην έκδοση Ευρωομολόγου με τους ίδιους όρους με την Ιταλία η την Ισπανία π.χ. οταν εκείνη μπορεί να πληρώνει επιτόκιο 3% για τη δική της συμμετοχή στα ομόλογα του EFSF, ενω οι ανταγωνιστές της -τέτοια άποψη περί Ενωμένης Ευρώπης έχει η Γερμανία (και η Γαλλία)- υποχρεώνονται να πληρώνουν 6% ή 7% βάσει των σπρέντς που ρυθμίζονταια από τις αγορες. Ασε που αυτοί που κύρια θα ωφεληθούν από τα υψηλότερα επιτόκια που επιβάλονται στο κατα τα άλλα "Ταμείο Χρηματοπιστωτικής σταθεροποίησης" δεν ειναι άλλοι από τους μεγαλοτραπεζίτες και της Ευρώπης αλλά και της Αμερικής.
Βέβαια οι οικονομίες και οι λαοί της περιφέρειας τυχαίνει εκτός από ανταγωνιστές -όπως τους βλέπουν οι 2 ισχυροί- να είναι και πελάτες τους, αλλά αυτό θα το σκεφτούν αργότερα όταν η θηλειά θα έχει σφίξει ακόμη περισσότερο το λαιμό των αδυνάτων. Οσο για το ότι ειναι και άνθρωποι ή και εταίροι αυτό ας το σκεφτούν αυτοί.
Θα επαναλάβουμε πως η Γερμανια έχει ωφεληθεί ιδιαίτερα από το Ευρω ως εξαγωγική χώρα και αυτό το τόνισε και ο Ολι Ρεν πριν τη συνάντηση καλώντας το Βερολίνο να το σκεφτεί σοβαρα.
Ωφελήθηκε μάλιστα ακόμη περισσότερο από τότε που ξεσπασε η κρίση στην Ελλάδα και τις άλλες περιφερειακές χώρες αφού κέρδιζε σε ανταγωνιστικότητα όποτε η κρίση προκαλούσε προβλήματα στο Ευρώ. Τα πλεονάσματα της Γερμανίας είναι ουσιαστικά αποτέλεσμα και ευεργετική για αυτήν εξέλιξη των δικων μας ελλειμμάτων. Δεν θα ήταν το ίδιο καλά τα πράγματα για την Γερμανία αν είχε ενα δικό της σκληρό νόμισμα, που μάλιστα μετατρεπόμενο μέσα στην κρίση σε επενδυτικό καταφυγιο τύπου Ελβετικού φράγκου ή χρυσού, θα είχε προκαλέσει πραγματική συμφορά στην πορεια των εξαγωγών της. Το ίδιο ακριβως ισχύει και για τις άλλες χώρες όπως η Ολλανδία που επιμένουν στο δήθεν νοικοκύρεμα κάνοντας τα στραβα μάτια στην ουσία του προβλήματος.
Κι όμως αντί να προσπαθήσουν να εξηγήσουν στους λαούς τους οτι δεν πρόκειται για βοήθεια προς τις αδύναμες χώρες αλλά για επανόρθωση και ανακύκλωση πλεονασμάτων που θα ήταν εντελώς λογικό να συμβαίνει εφ όσον μιλάμε για Ευρωπαική Ένωση, μένουν πιστοί στη λάθος γραμμη εξαθλίωσης χωρών και λαών. (Είπαμε όμως κι άλλες φορές πως όπως λένε και κάποιοι παλιοί κλασικοί ο μόνος απαράβατος κανόνας του Καπιταλισμού είναι η όξυνση του ανταγωνισμού).
Δυστυχώς και για μας και γι αυτούς και για την εξέλιξη αυτής της κρίσης επιμένουν στη λογική "και την πίτα ολόκληρη(φθηνό νόμισμα γι αυτούς) και το σκύλο χορτάτο(δεν σας χρωστάμε τίποτα)".
Μαλιστα μετα και τη σημερινή συνάντηση Μέρκελ Σαρκοζί οι ισχυροί δείχνουν την πρόθεσή τους για ολοκληρωτική επιβολή, αφού εντείνουν τις πιέσεις για οικονομική διακυβέρνηση, που σημαίνει όλο και λιγότερη Δημοκρατία σε όλες της χωρες της Ενωσης με πρόσχημα την κρίση. Οι όροι αυτης της διακυβέρνησης εννοειται πως θα γίνονται όλο και πιο σκληροί για τους λαούς όσο βαθαίνει η κρίση. Το κακό βέβαια είναι ότι την οικονομική διακυβέρνηση (ή αλλιώς θεσμοθετημενη δικτατορία των αγορων) την προτείνουν και "δικοί μας" με πρωτο και καλύτερο τον Πρωθυπουργό.
Βλέπουμε το Ευρωομόλογο σαν προοπτική σε βάθος χρόνου αλλά αφού πρώτα γίνουν όσα πρέπει είπε ο Σαρκοζί. Εννοεί πως πρωτα θα πρεπει να εξαθλιωθούν οι προβληματικές χώρες, κατόπιν να υποχρεωθούν να δώσουν τα πάντα στους δανειστές τους,τη νέα Φεουδαρχία,(και την εργασία βέβαια) και τότε μπορεί να γίνει και η έκδοση του Ευρωομολόγου.
Το ποιός είναι ο στόχος πίσω από όλα αυτά φαίνεται και από τις δηλώσεις του προέδρου των Γερμανων Βιομηχάνων που "διαφώνησε" με τη γραμμή εναντίον του Ευρωομολόγου τονίζοντας την αναγκαιότητά του. Συμφώνησε όμως στη σκληρή Δημοσιονομική πολιτική που ζητα το Βερολίνο. Επίσης ζήτησε ελαστικοποίηση και ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις και τέλος τόνισε κι αυτός την ανάγκη Οικονομικής Διακυβέρνησης οπου ξέρουμε ποιός πρέπει -κατα τη γνωμη όλων αυτών- να έχει το πάνω χερι...Το ράβε ξήλωνε που λέγαμε.
Βέβαια όλοι αυτοί μιλούν για Δημοσιονομική πολιτική που θα έχει ευεργετικά αποτελέσματα, αλλα φυσικά δεν το εννοούν. Τους διαψεύδουν τα σημερινά(χθεσινά) στοιχεία που μιλούν για μηδενική ανάπτυξη σε Γαλλία(0%) αλλά και Γερμανία(0,1!%) που προβάλεται ως η χωρα υπόδειγμα Δημοσιονομικής πολιτικής.
Ειναι σίγουρο ότι με όλα αυτά η κρίση θα βαθύνει. Οι οικονομίες της Ευρώπης θα φτάσουν μία μία στο χείλος του γκρεμού αφού αντιμετωπίζουν χωριστά η κάθε μία και όχι από κοινού τη βία της κρίσης. Φυσικά δεν πρόκειται να μείνουν απ' έξω ούτε η Ιταλία, ούτε η Γαλλία, ούτε τέλος η Γερμανία. Και αυτό δεν θα γινει στο απώτερο μέλλον αλλά μεσα στο αμέσως επόμενο διάστημα.
Στο βάθος τέλος ήδη φαίνεται μια σκληρή και πρωτοφανής σύγκρουση, που όμως σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να είναι ανάμεσα στους λαούς.
Μίλησαν ακόμη για "χρυσό κανόνα", ταβάνι στα ελλειμματα, ισοσκελισμένους προυπολογισμούς, ακόμη και για ποινές σε όποιον δεν καταφέρνει να ανταποκριθεί.Κακά μαντάτα...
Η Μέρκελ μένοντας στη γνωστή σκληρή και λάθος γραμμή που ακολουθεί η Γερμανία δεν θέλησε να ακούσει καν για Ευρωομόλογο, ενω δίπλα της σύρθηκε και ο Σαρκοζί. Και σε ότι αφορά τα στενα βραχυπρόθεσμα συμφέροντά τους μπορεί κανείς να πει πως δεν έκαναν άσχημα. Για ποιο λόγο η Γερμανία να δεχτεί να συμμετέχει στην έκδοση Ευρωομολόγου με τους ίδιους όρους με την Ιταλία η την Ισπανία π.χ. οταν εκείνη μπορεί να πληρώνει επιτόκιο 3% για τη δική της συμμετοχή στα ομόλογα του EFSF, ενω οι ανταγωνιστές της -τέτοια άποψη περί Ενωμένης Ευρώπης έχει η Γερμανία (και η Γαλλία)- υποχρεώνονται να πληρώνουν 6% ή 7% βάσει των σπρέντς που ρυθμίζονταια από τις αγορες. Ασε που αυτοί που κύρια θα ωφεληθούν από τα υψηλότερα επιτόκια που επιβάλονται στο κατα τα άλλα "Ταμείο Χρηματοπιστωτικής σταθεροποίησης" δεν ειναι άλλοι από τους μεγαλοτραπεζίτες και της Ευρώπης αλλά και της Αμερικής.
Βέβαια οι οικονομίες και οι λαοί της περιφέρειας τυχαίνει εκτός από ανταγωνιστές -όπως τους βλέπουν οι 2 ισχυροί- να είναι και πελάτες τους, αλλά αυτό θα το σκεφτούν αργότερα όταν η θηλειά θα έχει σφίξει ακόμη περισσότερο το λαιμό των αδυνάτων. Οσο για το ότι ειναι και άνθρωποι ή και εταίροι αυτό ας το σκεφτούν αυτοί.
Θα επαναλάβουμε πως η Γερμανια έχει ωφεληθεί ιδιαίτερα από το Ευρω ως εξαγωγική χώρα και αυτό το τόνισε και ο Ολι Ρεν πριν τη συνάντηση καλώντας το Βερολίνο να το σκεφτεί σοβαρα.
Ωφελήθηκε μάλιστα ακόμη περισσότερο από τότε που ξεσπασε η κρίση στην Ελλάδα και τις άλλες περιφερειακές χώρες αφού κέρδιζε σε ανταγωνιστικότητα όποτε η κρίση προκαλούσε προβλήματα στο Ευρώ. Τα πλεονάσματα της Γερμανίας είναι ουσιαστικά αποτέλεσμα και ευεργετική για αυτήν εξέλιξη των δικων μας ελλειμμάτων. Δεν θα ήταν το ίδιο καλά τα πράγματα για την Γερμανία αν είχε ενα δικό της σκληρό νόμισμα, που μάλιστα μετατρεπόμενο μέσα στην κρίση σε επενδυτικό καταφυγιο τύπου Ελβετικού φράγκου ή χρυσού, θα είχε προκαλέσει πραγματική συμφορά στην πορεια των εξαγωγών της. Το ίδιο ακριβως ισχύει και για τις άλλες χώρες όπως η Ολλανδία που επιμένουν στο δήθεν νοικοκύρεμα κάνοντας τα στραβα μάτια στην ουσία του προβλήματος.
Κι όμως αντί να προσπαθήσουν να εξηγήσουν στους λαούς τους οτι δεν πρόκειται για βοήθεια προς τις αδύναμες χώρες αλλά για επανόρθωση και ανακύκλωση πλεονασμάτων που θα ήταν εντελώς λογικό να συμβαίνει εφ όσον μιλάμε για Ευρωπαική Ένωση, μένουν πιστοί στη λάθος γραμμη εξαθλίωσης χωρών και λαών. (Είπαμε όμως κι άλλες φορές πως όπως λένε και κάποιοι παλιοί κλασικοί ο μόνος απαράβατος κανόνας του Καπιταλισμού είναι η όξυνση του ανταγωνισμού).
Δυστυχώς και για μας και γι αυτούς και για την εξέλιξη αυτής της κρίσης επιμένουν στη λογική "και την πίτα ολόκληρη(φθηνό νόμισμα γι αυτούς) και το σκύλο χορτάτο(δεν σας χρωστάμε τίποτα)".
Μαλιστα μετα και τη σημερινή συνάντηση Μέρκελ Σαρκοζί οι ισχυροί δείχνουν την πρόθεσή τους για ολοκληρωτική επιβολή, αφού εντείνουν τις πιέσεις για οικονομική διακυβέρνηση, που σημαίνει όλο και λιγότερη Δημοκρατία σε όλες της χωρες της Ενωσης με πρόσχημα την κρίση. Οι όροι αυτης της διακυβέρνησης εννοειται πως θα γίνονται όλο και πιο σκληροί για τους λαούς όσο βαθαίνει η κρίση. Το κακό βέβαια είναι ότι την οικονομική διακυβέρνηση (ή αλλιώς θεσμοθετημενη δικτατορία των αγορων) την προτείνουν και "δικοί μας" με πρωτο και καλύτερο τον Πρωθυπουργό.
Βλέπουμε το Ευρωομόλογο σαν προοπτική σε βάθος χρόνου αλλά αφού πρώτα γίνουν όσα πρέπει είπε ο Σαρκοζί. Εννοεί πως πρωτα θα πρεπει να εξαθλιωθούν οι προβληματικές χώρες, κατόπιν να υποχρεωθούν να δώσουν τα πάντα στους δανειστές τους,τη νέα Φεουδαρχία,(και την εργασία βέβαια) και τότε μπορεί να γίνει και η έκδοση του Ευρωομολόγου.
Το ποιός είναι ο στόχος πίσω από όλα αυτά φαίνεται και από τις δηλώσεις του προέδρου των Γερμανων Βιομηχάνων που "διαφώνησε" με τη γραμμή εναντίον του Ευρωομολόγου τονίζοντας την αναγκαιότητά του. Συμφώνησε όμως στη σκληρή Δημοσιονομική πολιτική που ζητα το Βερολίνο. Επίσης ζήτησε ελαστικοποίηση και ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις και τέλος τόνισε κι αυτός την ανάγκη Οικονομικής Διακυβέρνησης οπου ξέρουμε ποιός πρέπει -κατα τη γνωμη όλων αυτών- να έχει το πάνω χερι...Το ράβε ξήλωνε που λέγαμε.
Βέβαια όλοι αυτοί μιλούν για Δημοσιονομική πολιτική που θα έχει ευεργετικά αποτελέσματα, αλλα φυσικά δεν το εννοούν. Τους διαψεύδουν τα σημερινά(χθεσινά) στοιχεία που μιλούν για μηδενική ανάπτυξη σε Γαλλία(0%) αλλά και Γερμανία(0,1!%) που προβάλεται ως η χωρα υπόδειγμα Δημοσιονομικής πολιτικής.
Ειναι σίγουρο ότι με όλα αυτά η κρίση θα βαθύνει. Οι οικονομίες της Ευρώπης θα φτάσουν μία μία στο χείλος του γκρεμού αφού αντιμετωπίζουν χωριστά η κάθε μία και όχι από κοινού τη βία της κρίσης. Φυσικά δεν πρόκειται να μείνουν απ' έξω ούτε η Ιταλία, ούτε η Γαλλία, ούτε τέλος η Γερμανία. Και αυτό δεν θα γινει στο απώτερο μέλλον αλλά μεσα στο αμέσως επόμενο διάστημα.
Στο βάθος τέλος ήδη φαίνεται μια σκληρή και πρωτοφανής σύγκρουση, που όμως σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να είναι ανάμεσα στους λαούς.
